'k Ben vreemd te moede....

[Teleutotje]

The best poem ever written. And this month it's 130 years old.When the poet wrote it he was only 26 years old....

'k Ben vreemd te moede....

'k Ben vreemd te moede.... er vlot iets om me henen
als grauwe mistlucht in Novemberlanen;
'k ben droef te moede als een, de borst vol tranen,
met 't naar gevoel van nimmermeer te weenen....

'k Ben laf te moede.... o klaar in 't leven lezen,
o nimmer zich met mannenkracht omgorden;
o klaar besef van kunnen-zijn en toch-niet-wezen,
van willen-zijn en toch-niet-willen-worden!

Van op den grond der zee reikhalzend stijgen
en snakken naar de lucht, het licht, het leven,
en aan der wanhoop ijskorst blijven kleven:
daar aâmloos tusschen leven, sterven hijgen....

'k Ben droef te moede als een, de borst vol tranen,
met 't naar gevoel van nimmermeer te weenen....

April 1888

Prosper Van Langendonck
(geboren 15 Maart 1862 - gestorven 7 November 1919)

[Merkur]

Vom Google Übersetzer (glaube nicht, dass er's so richtig trifft) - Merkur

Ich bin komisch ...

Ich bin komisch, komisch ... da ist etwas an mir
wie grauer Nebel im November lanen;
Ich bin traurig, die Truhe voller Tränen,
mit dem Gefühl, niemals zu weinen ....

Ich bin müde von feigen ... O lies im Leben,
o nie mit Männern Stärke gürten;
o bereites Gefühl von Sein und Nichtsein,
zu wollen und doch nicht sein zu wollen!

Vom Meeresboden aufragen
und sehne sich nach der Luft, dem Licht, dem Leben,
und bleibe bei der Verzweiflung der Eiskruste:
da, zwischen Leben und Leben, gibt es ein Keuchen ....

Ich bin traurig, die Truhe voller Tränen,
mit dem Gefühl, niemals zu weinen

[Trailandstreet]

Eigentlich müsste ich das im Grunde noch etwas verstehen, da ich als Kind auch oft Platt gehört hab.
Scheint aber wohl so, wie bei uns das "Altdeutsche", da versteht man dann auch nicht mehr alles.

[Teleutotje]

I do find Merkur's translation very good. Only the start I woud say different.

Merkur:
"Ich bin komisch, komisch ..."

I would say:
"Ich habe ein fremdes Gefuhl..."

Very good! "Old-Dutch" is still very good understandible...

[Teleutotje]

A link to Van Langendoncks complete works and a pdf link to it: http://www.dbnl.org/tekst/lang021werk01_01

[Teleutotje]

Now, this is somewhat complicated. I have a pdf from Van Langendonck his work. Made a screenshot with my gsm, putted it on my computer, symplified the name and putted it online...

The poem that started this...

[Teleutotje]

And another poem, from the same album, that ranks for me as number 2...

[Teleutotje]

And a few more...

[Teleutotje]

The title:

[Teleutotje]

It is poetry week again, time to bring it up again...

[Teleutotje]

Second best poem ever:

Mijn hart klopt hoorbaar...

Mijn hart klopt hoorbaar in den zwarten toren,
boven de straten en haar dof gerucht,
en 't hijgt in zwenkende en geknotte vlucht
en klaagt in klamme duisternis verloren...

Mijn harte weeklaagt in den zwarten toren,
al zijne smarten in de jammerlucht
uitweenend in een langen stervenszucht,
en weer tot nieuwe jammerklacht herboren.

Hoor! 't is mijn hart, dat ze te morzel trekken,
dat, afgebeuld van 't pijnlijk vezelrekken,
in d'eeuwgen nood der aarde om deernis schreit,

en boven hen, die 't martlen, hoog verheven,
hoog boven menschenlust en vreugdeleven,
zijn zwaren rouwmoed langs de steden spreidt.

1893

Prosper Van Langendonck
(geboren 15 Maart 1862 - gestorven 7 November 1919)

[Teleutotje]

More poems from Prosper Van Langendonck:

Ik voel mijn leven...

Ik voel mijn leven door mijn vingren vlieten,
dat leven zonder liefde en zonder zegen,
en de allerlaatste hoop dit hart ontschieten,
zoo afgebeuld langs alle martelwegen.

Geen trouwe borst zwelt ooit de mijne tegen;
geen milde hand zal mij genadig gieten
den zoeten wijn des levens. - Kalm bewegen
in teer genegen zijn en zacht genieten! -

O droom van hooge schoonheid, die mijn schreden
voorlichtte, - tot uw puursten glans gerezen
vervliet ge allengs...
En 't jammerlijk verleden
jaagt stormend door de diepten van mijn wezen,
in zulk een koorts van haat en woede aan 't loeien
als stond heel de aarde in vlammend bloed te gloeien.

1895

[Teleutotje]

O klamme koude...

O klamme koude, die me 't krimpend herte
beklemt, en 't àl ontzielt en mijn gedachten,
als bloemen, dor voor ze in de zonne lachten,
doet nederbuigen onder 't lood der smerte,

- doet nederbuigen in wanhopig smachten,
zoo droef, ach, o zoo droef, tot haar verterte
de tred des wandlaars, onbewust hoe 't herte
toch pijnlijk krimpen kàn om al die krachten

verloren en niet eens dat lied gezongen,
vol liefde ruischend van miljoenen tongen
en rijk van ingetogen zieleleven.

Mijn hoofd valt zwaar, mijn stramme handen beven;
'k voel onmachtstranen in mijne oogen schieten
en heel mijn leven door mijn vingren vlieten.

1895

[Teleutotje]

Maskers

De wereld lacht; steeds klinkt haar spotlied ons in de ooren.
't Vliegt, weergekaatst van d'een naar d'andren kant der straat.
Verzwonden schijnt de smart, wijl 't treurspel ledig staat
en klucht of boert alleen nog hart en geest bekoren.

Ach! ieder ding heeft thans zijn waren zin verloren!
't Woord is de mom nu der gedachte. Sombre haat
zweeft in den zoetsten lach der vriendschap op 't gelaat,
en door een spotwoord voelt men teedre liefde boren.

Wat vond men lust in meengen traan, in blij geschal
vertwijfling, kon men door die maskers henendringen:
Werd heel de wereld niet een vastenavondbal?

Wij juichen. wen in 't oog ons bittre tranen springen
van spijt en wanhoop. - Wie doorgrondt, in 't menschenhart,
het weenen van de vreugde en 't lachen van de smart?

1883

[Teleutotje]

The third best poem ever is from Alice Nahon (1896-1933).
She wrote the poem "Avondliedekens" for her second bundel, "Op zachte vooizekens", published in 1921.
The third part is the best known poem of Flanders but I like the other two parts also. So, for me, this is the third best poem ever!

Avondliedekens

I

Des avonds worden mijn gepeinzen
Een hofke van geheimenis...
Waar bloemen naar het Westen wijzen,
Waar iedre vogel slapen is.

Des avonds wordt de wereld kleener
En dichter alle ver verleên...;
Die eenzaam zijn, worden alleener,
En, die beminnen, méér bijeen.

Des avonds weegt er op mijn zwijgen
Die schoone, menschelijke pijn...;
De drang een innig woord te krijgen
En zelf voor iemand lief te zijn.

II

Daar ligt erbarmen in den avond,
Een goedheid, die geen grenzen weet;
Wie 's avonds geeft zijn hert, zijn handen,
Vergeet zoo goed zijn eigen leed.

Daar ligt vergiffenis in den avond...;
O gij, die 'k smorgens heb gehaat,
Ik voel, dat gij, ter schemer-ure,
Weer schoon door mijn gedachten gaat.

En liefde ligt er in den avond,
Zóóveel, dat ik den wreeden man,
Die 't schoonste van mijn droom ontwijdde,
Des avonds weer beminnen kan.

III

't Is goed in 't eigen hert te kijken
Nog even vóór het slapen gaan,
Of ik van dageraad tot avond
Geen enkel hert heb zeer gedaan;

Of ik geen oogen heb doen schreien,
Geen weemoed op een wezen lei;
Of ik aan liefdelooze menschen
Een woordeke van liefde zei.

En vind ik, in het huis mijns herten,
Dat ik één droefenis genas,
Dat ik mijn armen heb gewonden
Rondom een hoofd, dat eenzaam was...;

Dan voel ik, op mijn jonge lippen,
Die goedheid lijk een avondzoen... -
........................
't Is goed, in 't eigen hert te kijken
En zóó z'n oogen toe te doen.

Alice Nahon
(Antwerpen, 16 augustus 1896 – Antwerpen, 21 mei 1933).

[Teleutotje]

This last poem: